Er staat een nieuw jaar voor de deur. Ik hoor’t al voorzichtig knallen in de straten rond mijn huis. Ik word er altijd een beetje nostalgisch van. Wéér een jaar voorbij, wéér een periode afsluiten.
Toen we net terugkwamen was het binnen twee weken een nieuw jaar. We zaten verdwaasd op een feestje. Blij om vrienden te zien, in shock over onze terugkomst en wat er allemaal veranderde in ons leven. De impact was toen nog niet duidelijk, maar echt uitgerust zullen we er niet uitgezien hebben.
Twee jaar later zaten we met dezelfde vrienden op een feestje rond de jaarwisseling met een gezin dat toen net terugkwam uit een Afrikaans land. Ik zag in hun ogen dezelfde wazigheid, dezelfde shock-gedachten… ‘wát doen we hier, waarom zijn we niet gewoon thuis gebleven?’ en tegelijk genieten omdat je met vrienden kunt kletsen, wat de jaren ervoor niet kon.
En dat is het voor mij nou precies. De dubbelheid van het leven. Aan de ene kant ontzettend kunnen genieten van al het goeds en geworteld raken in Nederland en tegelijk van binnen een steek voelen om wat er niet meer is.
Zal die dubbelheid ooit verdwijnen? wellicht hoort het bij de melancholie van het verstrijken van de tijd en kan ik het beter omarmen en doorleven.
Welkom dus in 2019 een jaar waarin ik de dubbelheid van mijn leven ga omarmen en leef zoals het komt…
