Door Marinske
Op twitter las ik de oproep van @ikkeerterug en riep spontaan dat ik ook wel een blog wilde schrijven, totdat… ik zag waar ikkeerterug.nl precies over gaat. Wat een verhalen, wat een avonturen. Ik hou van avontuur, maar één ding weet ik zeker. Ik vertrek nooit, met dus als voordeel dat ik ook nooit terug hoef te keren;-).
Vrieslucht
De reden is heel simpel. Ik hou teveel van Nederland. Ik ben ook dol op Italië, maar ben nog nooit op een plek op aarde geweest waarvan ik dacht: hier zou ik wel willen wonen. Het klimaat zou de enige reden zijn om te vertrekken. Maar ook eigenlijk ook weer niet. Waar kun je nou zo lekker schaatsen als hier? Nergens ruikt de vrieslucht zo lekker als je je neus naar buiten steekt als in ons koude kikkerlandje.
Het enige wat ik hier teveel mis is de zon. Van mij mag elke zomer een hittegolf hebben of een aantal snikhete dagen. We hebben al dat water toch niet voor niets? Lekker varen op de plassen, of een duik in zee en bakken op het strand. De waddeneilanden zijn mijn favoriete plekjes. Een stukje buitenland in Nederland.
Nederlander-af
Een goede jeugdvriend van mij is een paar jaar na school vertrokken naar Denemarken en daar woont hij nu al meer dan twintig jaar. Laatst was hij weer even in Nederland en spraken we elkaar weer uitgebreid. Hij zei dat ie moeite had met de Nederlandse taal. Ik merkte daar gelukkig niets van. Heel af en toe was ie aan het zoeken naar een woord. Verder sprak ie accentloos Nederlands.
Maar als je goed naar hem luisterde, is ie Nederlander af. Hij is helemaal ‘verDeenst’. Hij heeft zelfs zijn kinderen geen Nederlands geleerd. Glimlachend vertelde hij dat ie altijd de rillingen krijgt als hij Nederland vanaf de Groningse A7 binnenrijdt. ‘Al die rechte weilanden, al die keurige tuintjes en bij ons in het dorp staat voor elk raam hetzelfde plantje of kaarsenstandaard.’ Burgerlijke truttigheid noemde hij het.
Thuiskomen
Ik kan me er niets bij voorstellen, want ik ken die burgerlijkheid. Mijn roots liggen in Tukkerland, oftewel Twente. Als ik daarnaartoe rijdt en ik passeer de brug bij Deventer op de A1, dan daalt er een ‘weer thuis’ gevoel op me neer. Ik zou er voor geen goud terugkeren, want de sociale controle en bekrompenheid grijpen me naar de keel als ik er te lang ben, maar dat landschap… ik vind het rijden tussen de weilanden en over de Holterberg richting het dorp waar ik ben opgegroeid elke keer opnieuw een heerlijk thuiskomen-gevoel. Ik geniet van elk herkenbaar punt, van elk plekje waar ik een herinnering heb liggen. Zelfs de begraafplaats waar mijn vader al jaren begraven ligt, hou ik van. Wat een serene rust, wat mooi aangelegd en wat een bijzonder graf heeft die ene burgemeester.
Ontworteld
Zelf moest ik onlangs noodgedwongen door een scheiding verhuizen. Ik wilde het niet. Ik hield van mijn huis, ik hield van de straat, ik hield van mijn buren en ik wilde mijn kinderen hun vriendjes met wie ze vanaf de wieg waren opgegroeid niet ontnemen. Helaas, we hadden geen keus. We waren uiteindelijk blij dat ons huis verkocht was en zijn ‘slechts’ twee wijken ‘opgeschoven’.
Maar wat heb ik me ontheemd gevoeld. En nog. Ik mijd ik mijn oude straat als de pest. Ik kan het emotioneel nog niet aan om daar weer vrolijk doorheen te fietsen.
Als je nu denkt dat ik altijd zo honkvast ben geweest. Dat is niet zo. Eenmaal uit huis en Twente achter me latend, ben ik in 7 jaar, 6 keer verhuisd. Was ik bereid om in Zeeland te gaan wonen, maar werd het uiteindelijk Stadskanaal of all places. Daar ben ik dan wel gillend weggerend, maar bewaar ik toch ook nog steeds mooie herinneringen aan de tropenjaren die ik daar als journalist heb beleefd.
Ik hou van de duidelijkheid
Natuurlijk kan ik genoeg redenen bedenken waarom mensen vertrekken. Ook ik heb jarenlang in de file naar mijn werk gestaan, ook ik betaal teveel belasting, net als iedereen hier. Maar ook ik geniet van de goede infrastructuur, treinen die rijden ook al vertrekken ze te laat en een goede adequate gezondheidszorg, die wij maar al te vaak vanwege een zieke ex-partner van zeer dichtbij meemaken. Ik denk dat ik gewoon zoveel van Nederland hou vanwege de duidelijkheid. Ik weet waar ik aan toe ben. Het enige onvoorspelbare is het weer. Ik woon prachtig met bos, hei en water binnen een straal van 5 kilometer. Grote steden dichtbij, weilanden er tussenliggend.
Het allerbelangrijkste zijn natuurlijk de Nederlanders waaronder mijn vrienden en vriendinnen en mijn familie. Dichtbij en veraf. Ik denk dat afstanden tegenwoordig makkelijk te overbruggen zijn met alle moderne technieken van tegenwoordig, maar dan nog.
Ik kan na deze ode aan Holland alleen maar herhalen: ik vertrek nooit!
Hi Marinske,
Wat ontzettend leuk om eens een Nederlander te ‘horen’ met liefde voor Nederland. Ik woon nu 8 jaar in Nieuw Zeeland en hier kun je ‘kiwi alles’ kopen. Kiwiana dingen aan de muur, trots het volkslied zingen bij iedere assembly op de basisschool wekelijks etc… maar hollanders lijken zich soms zelfs te schamen voor het land. Alsof dat zo hoort. En klagen…. maar ondertussen kunnen de veel Nederlanders jaarlijks nog op vakantie (zie ik de meeste kiwis niet doen…er bestaat helaas geen vakantiegeld), kunnen Nederlandse tieners hun tandjes mooi recht laten zettten (kun je hier zelfs niet voor verzekeren..) etc. Oftewel…Nederland is zo gek nog niet!
Ik hoop dat je nieuwe huis toch snel thuis zal worden. Heel veel sterkte, Bon
Ha Marinske,
Mooie liefdesverklaring en ik ben het met je eens! Ellen
Wat een mooi verhaal. Je hoort het niet vaak van Nederlanders dat ze van huneigenland houden. Ik woon zelf in Australie. Ik ben ook eenvan die mensen die ontzettend veel van Nederland hou. Ik lees zo vaak over mensen die besloten om Nederland te verlaten en er later spijt van hebben. Nederland is niet zo’n slecht land als je er goed over denkt. Ik lees nooit verhalen van kinderen die geemigreerd zijn met hun ouders en daar moeite mee hebben. Ik was zo’n kind. Ik zelf zou nooit vertrokken zijn en nu na 28 jaar voel ik me nog steeds meer verbonden met Nederland en mis het land, de mensen en de vertrouwelijkheid. Het gevoel om terug te keren wordt steeds sterker en het kan. Zijn er andere kinderen van families die besloten om te emigreren die zich zo voelen? Gelukkig ben ik nu wel in een positie in mijn leven dat ik elk jaar voor 3-6 maanden naar Europa/Nederland kan gaan. Alleen is het zo moeilijk om ieder jaar weer terug te keren naar Australie.
Dank voor dit verhaal.ik ben bezig al mijn moed te verzamelen om terug te leren naar nederland na 20 Jaar italie met twee dochters van 12 en 13.ik heb last van angstaanvallen zo wel bij het idee hier te blijven als daar naartoe te gaan.maar daar is in ieder geval mijn familie en ik heb nog best wat vrienden en ik hoop dat ik uit het kleine kringetje kom waar ik al veel te lang in zit.ik hou van italie met heel mijn hart ,de natuur en het licht zuigen mij iedere keer Weer terug,mijn vrijheid zonder sociale controle ,het eten,de tijdsindeling,de vriendelijkheid.maar ik mis mijn roots,mijn familie,mogenlijk heden om verder te groeien in mijn werk,lange mensen zoals ik,monogane mensen,eerlijkheid en trouwheid,studentenhuizen voor de kinderen.zo gelukkig de lijst van nl is langer,dat geeft Weer even opheldering……….wat is dit moeilijk.