Door Marinske

Op twitter las ik de oproep van @ikkeerterug en riep spontaan dat ik ook wel een blog wilde schrijven, totdat… ik zag waar ikkeerterug.nl precies over gaat. Wat een verhalen, wat een avonturen. Ik hou van avontuur, maar één ding weet ik zeker. Ik vertrek nooit, met dus als voordeel dat ik ook nooit terug hoef te keren;-).

Vrieslucht

De reden is heel simpel. Ik hou teveel van Nederland. Ik ben ook dol op Italië, maar ben nog nooit op een plek op aarde geweest waarvan ik dacht: hier zou ik wel willen wonen. Het klimaat zou de enige reden zijn om te vertrekken. Maar ook eigenlijk ook weer niet. Waar kun je nou zo lekker schaatsen als hier? Nergens ruikt de vrieslucht zo lekker als je je neus naar buiten steekt als in ons koude kikkerlandje.

Het enige wat ik hier teveel mis is de zon. Van mij mag elke zomer een hittegolf hebben of een aantal snikhete dagen. We hebben al dat water toch niet voor niets? Lekker varen op de plassen, of een duik in zee en bakken op  het strand. De waddeneilanden zijn mijn favoriete plekjes. Een stukje buitenland in Nederland.

Nederlander-af

Een goede jeugdvriend van mij is een paar jaar na school vertrokken naar Denemarken en daar woont hij nu al meer dan twintig jaar. Laatst was hij weer even in Nederland en spraken we elkaar weer uitgebreid. Hij zei dat ie moeite had met de Nederlandse taal. Ik merkte daar gelukkig niets van. Heel af en toe was ie aan het zoeken naar een woord. Verder sprak ie accentloos Nederlands.

Maar als je goed naar hem luisterde, is ie Nederlander af. Hij is helemaal ‘verDeenst’. Hij heeft zelfs zijn kinderen geen Nederlands geleerd. Glimlachend vertelde hij dat ie altijd de rillingen krijgt als hij Nederland vanaf de Groningse A7 binnenrijdt. ‘Al die rechte weilanden, al die keurige tuintjes en bij ons in het dorp staat voor elk raam hetzelfde plantje of kaarsenstandaard.’ Burgerlijke truttigheid noemde hij het.

Thuiskomen

Ik kan me er niets bij voorstellen, want ik ken die burgerlijkheid. Mijn roots liggen in Tukkerland, oftewel Twente. Als ik daarnaartoe rijdt en ik passeer de brug bij Deventer op de A1, dan daalt er een ‘weer thuis’ gevoel op me neer. Ik zou er voor geen goud terugkeren, want de sociale controle en bekrompenheid grijpen me naar de keel als ik er te lang ben, maar dat landschap… ik vind het rijden tussen de weilanden en over de Holterberg richting het dorp waar ik ben opgegroeid elke keer opnieuw een heerlijk thuiskomen-gevoel. Ik geniet van elk herkenbaar punt, van elk plekje waar ik een herinnering heb liggen. Zelfs de begraafplaats waar mijn vader al jaren begraven ligt, hou ik van. Wat een serene rust, wat mooi aangelegd en wat een bijzonder graf heeft die ene burgemeester.

Ontworteld

Zelf moest ik onlangs noodgedwongen door een scheiding verhuizen. Ik wilde het niet. Ik hield van mijn huis, ik  hield van de straat, ik hield van mijn buren en ik wilde mijn kinderen hun vriendjes met wie ze vanaf de wieg waren opgegroeid niet ontnemen. Helaas, we hadden geen keus. We waren uiteindelijk blij dat ons huis verkocht was en zijn ‘slechts’ twee wijken ‘opgeschoven’.

Maar wat heb ik me ontheemd gevoeld. En nog. Ik mijd ik mijn oude straat als de pest. Ik kan het emotioneel nog niet aan om daar weer vrolijk doorheen te fietsen.

Als je nu denkt dat ik altijd zo honkvast ben geweest. Dat is niet zo. Eenmaal uit huis en Twente achter me latend, ben ik in 7 jaar, 6 keer verhuisd. Was ik bereid om in Zeeland te gaan wonen, maar werd het uiteindelijk Stadskanaal of all places. Daar ben ik dan wel gillend weggerend, maar bewaar ik toch ook nog steeds mooie herinneringen aan de tropenjaren die ik daar als journalist heb beleefd.

Ik hou van de duidelijkheid

Natuurlijk kan ik genoeg redenen bedenken waarom mensen vertrekken. Ook ik heb jarenlang in de file naar mijn werk gestaan, ook ik betaal teveel belasting, net als iedereen hier. Maar ook ik geniet van de goede infrastructuur, treinen die rijden ook al vertrekken ze te laat en een goede adequate gezondheidszorg, die wij maar al te vaak vanwege een zieke ex-partner van zeer dichtbij meemaken. Ik denk dat ik gewoon zoveel van Nederland hou vanwege de duidelijkheid. Ik weet waar ik aan toe ben. Het enige onvoorspelbare is het weer. Ik woon prachtig met bos, hei en water binnen een straal van 5 kilometer. Grote steden dichtbij, weilanden er tussenliggend.

Het allerbelangrijkste zijn natuurlijk de Nederlanders waaronder mijn vrienden en vriendinnen en mijn familie. Dichtbij en veraf. Ik denk dat afstanden tegenwoordig makkelijk te overbruggen zijn met alle moderne technieken van tegenwoordig, maar dan nog.

Ik kan na deze ode aan Holland alleen maar herhalen: ik vertrek nooit!