Door Han Tuttel

Probleemloze remigratie

November 1998 veranderde een boel. Ik woonde samen met mijn vrouw in een knus (huur)huisje in Nottingham. De predictor test gaf onmiskenbaar aan dat er een Tutteltje op komst was. Dan moet je sommige knopen resoluut doorhakken, voornamelijk omtrent ons verblijf in Engeland. Een kind tweetalig opvoeden zou geen probleem opleveren. Het vooruitzicht op het Engelse onderwijs en de gezondheidszorg daar waren wel punten van zorg. Grote zorg, zodat we binnen een week besloten hadden om terug te keren naar Nederland.

Prioriteiten stellen

Werk

10 jaar lang hadden we in het buitenland gewoond. Eerst in Florida en vervolgens in Frankrijk en Engeland. Hoe pak je dan een terugkeer naar je vaderland aan? Prioriteiten stellen. De eerste prioriteit was het vinden van werk. In Engeland zouden we alles gewoon laten ‘vallen’. We hadden besloten om als de wiederweerga terug naar Nederland te keren, nog tijdens de zwangerschap. Hoe eerder hoe beter dus.

Binnen 4 weken waren er twee sollicitatiegesprekken geregeld in een geografisch gebied waar we wel naar toe wilden trekken. Niet het westen of zuiden. Oosten en noorden waren prima. Tijdens de kerstvakantie een korte trip naar Nederland gemaakt voor het familiefeest en de sollicitatiegesprekken. Gelukkig leverde één van de twee een baan op per 1 maart. De eerste hobbel  was genomen.

Huis

We konden direct aan hobbel twee beginnen. Voor de zoveelste keer in 10 jaar tijd een emigratie (lees internationale verhuizing) regelen. Voordeel van vaak verhuizen is wel dat je steeds minder spullen te verhuizen hebt. Maar waar naar toe? Het was dus tijd om binnen 1 maand een geschikt huis te vinden voor m’n jonge gezinnetje to be. Hoe pak je zoiets aan?

Met een volgeladen auto, zonder vrouw want die was nog aan het werk in Engeland, ’s nachts door een sneeuwstorm naar het Noordoosten van Nederland rijden. Familie. Daar uitladen om de dag erna naar andere familie te vertrekken voor een logeerpartijtje met als doel: een huis vinden.

Met een uitvalsbasis ging ik gericht zoeken naar een huurhuis in Almelo. Vrije sector, want we waren nog nooit ingeschreven als woningzoekende, maar ook omdat we een comfortabel, dus groot, huis wilden. Kranten doorspitten voor advertenties en bellen met makelaars. Internet was toen nog geen gemeengoed, laat staan funda…

De makelaars stonden heel vreemd te kijken toen daar een brutale snotaap binnenkwam met de melding dat hij binnen een maand een huis nodig had, omdat zijn zwangere vrouw dan ook naar Nederland zou remigreren. Gelukkig kon ik aantonen dat het inkomen er zou zijn, ik had immers een arbeidscontract. Ook een Nederlandse bankrekening bestond nog, die hebben we altijd aangehouden.

Er waren wat huisjes beschikbaar, maar iets aan de kleine kant. In het weekend kwam de doorbraak. Terwijl ik met m’n tante op visite was bij vrienden, hoorden we dat het hoekhuis het einde van januari leeg zou komen te staan en dat de toekomstige huurder het huis niet zou krijgen vanwege te beperkte financiële middelen. Kans! 5 minuten later het huis bezichtigd met de huurders, en dit kon ik zelfs zonder m’n vrouw beslissen, die zou dit zeker een prima plek vinden.

De makelaar keek erg vreemd toen ik de maandagochtend om 09.10 het kantoor binnenliep en zei dat ik de nieuwe huurder zou worden van dat adres. Kennelijk was ik beter op de hoogte van de situatie dan de makelaar zelf. Ze waren in tweede instantie wel blij, omdat ik hun probleem (teruggetrokken huurder, dus leegstand) acuut kon oplossen.

Maandagmiddag nog een tweede bezichtiging gedaan en de dag erop het huurcontract getekend ingaande 1 februari 1999. Binnen 2 maanden tijd was alles geregeld. Werk, huis en verhuizing.

De moraal is simpel. Ga niet wachten, verwacht niets van anderen maar regel het. Doen.