Linda  is Nederlandse, ze heeft haar Griekse partner in Nederland ontmoet, zijn samen naar Griekenland geëmigreerd en hebben daar 6 jaar geleden een zoon gekregen. Een ondernemend stel, ze hadden een fijn leven onder de Griekse zon maar na het moederschap ging heimwee toch een beetje knagen.

Toen de vader van Linda ernstige hartproblemen kreeg en een zware operatie moest ondergaan werd dit gevoel alleen maar sterker. Meeleven op afstand en afwachten of iemand het gaat halen of niet is niet fijn.

Hoe groter Demi werd hoe moeilijker het Griekse leven. Het buitenspelen zoals hij hier tijdens vakantie eindeloos kon doen werd in Griekenland een groot gemis.

Van ‘ik vertrek’ naar ‘ik keer terug’

De economische situatie in Griekenland werd er niet beter op en toen de vader van Linda wederom ernstige gezondheidsproblemen bleek te hebben ging het roer om. Voor het contact met de gemeente Lansingeland eerst heel goed de site gelezen naar de lokale regels en de procedure om in aanmerking te komen voor een woning.

Demi was 6 en leerplichtig in Nederland, dus was het belangrijk om hem alvast op een school in te schrijven en voor het einde van de zomervakantie terug te keren. Maar welke school als je niet weet waar je terecht komt? Gelukkig wonen de ouders van Linda al 38 jaar vlakbij de school waar zij zelf heeft gezeten, voorlopig werd dus gekozen voor tijdelijk onderdak bij de ouders in huis en dezelfde school. Linda en Demi zijn eerder naar Nederland gekomen om alles te regelen.

Wachttijd voor een woning

Na inschrijving op de site van Woningnet blijkt de wachtlijst 5 jaar!! Oei, manlief kan niet ook nog eens in het ouderlijk huis logeren dus noodgedwongen gescheiden doorleven. Hij in eerste instantie in Griekenland met de spullen (in dozen). Demi en Linda woonden bij opa en oma in huis zonder papa, maar wel met een ernstig zieke opa.

De inschrijving bij de gemeente verliep vlotjes. Dit mede dankzij de ervaren gemeente ambtenaar en de goede voorbereiding van Linda zelf. De geboorte certificaten, huwelijksakte alles was keurig in orde.

(Tip: wist u dat u al uw buitenlandse akte(n) kunt laten inschrijven in de registers van de dienst Burgerzaken afd. Landelijke Taken in Den Haag)

Een bezoek aan het kantoor van 3B wonen levert niet veel op, voor een urgentie aanvraag moet een afspraak gemaakt worden, een consulente neemt dan telefonisch contact op en bepaalt dan of er een urgentie aangevraagd kan worden. Een beetje vreemd om zo’n emotioneel gesprek telefonisch te voeren maar door vooraf een beetje te coachen heeft Linda zich hier met vlag en wimpel doorheen gepraat en alleen haar frustratie achteraf per mail aan mij kenbaar gemaakt.

Dat is goed, raad ik iedereen aan, laat je niet leiden door emoties, een gesprek met iemand die gewoon zijn werk doet en zich ook aan de bureaucratische regeltjes moet houden kan beter niet te emotioneel beladen zijn want dan sluiten veel deuren vaak voorgoed.

Linda is in de gelukkige omstandigheid binnen 48 uur na aankomst in Nederland een baan te hebben. Huren in de vrije sector waar wel woningen te vinden zijn is echter nog geen optie i.v.m. budget. De kosten van een huurwoning in de vrije sector liggen erg hoog in de gemeente Lansingeland.

Kortdurende bewoning van appartementen die op de nominatie staan gesloopt te worden is met een kind niet mogelijk. Gekozen wordt dus om Akis via 3B wonen toch in een  sloopwoning in te schrijven en als de woning meevalt kunnen Linda en Demi daar misschien ook intrekken. De woning valt niet mee, het is schimmelig en vochtig en zo klein dat er geen gezin kan wonen.

Nog bij familie inwonen

Linda en Demi zijn genoodzaakt bij haar ouders te blijven maar het is  toch wel erg druk voor opa om zijn dochter en kleinzoon in huis te hebben. De huisarts en de hartspecialist geven aan dat dit echt niet te lang kan duren en schrijven een verklaring.  Ondertussen blijft Linda contact opnemen met 3B en de gemeente maar komt niet veel verder dus doet ze een officiële aanvraag voor urgentie. Dit kost 45 euro. Ze is tweemaal langs geweest om de aanvraag persoonlijk te overhandigen en tot twee keer toe is er niemand om deze in ontvangst te nemen. Uiteindelijk geeft ze de aanvraag bij de balie af.

Ondertussen heeft ze ook een gesprek gehad met een wethouder, een aardige, vriendelijke man die toezegt e.e.a. na te vragen. Vrijwel direct ontvangt Linda een afwijzing voor urgentie, de afwijzing is dezelfde middag verstuurd en er kan onmogelijk overleg zijn geweest over de urgentie. Die 45 euro had Linda zich kunnen besparen.  De afwijzing is op de volgende gronden: : “wij zijn van oordeel dat de omstandigheden hoewel schrijnend niet zodanig acuut of ernstig zijn dat wij op grond daarvan een bijzondere hardheid toe moeten passen en u boven alle woningzoekenden voorrang moeten verlenen.”

Economische binding

Ook zou Linda geen binding hebben met de gemeente. OK , ze is acht jaar weggeweest maar ze is er geboren en getogen, haar ouders en haar zus wonen hier nog steeds, ze had binnen 48 uur een baan en haar zoon gaat er naar school. Geen binding?  Ze had volgens de WMO dame van de gemeente beter naar Drenthe kunnen verhuizen daar zijn wel huurwoningen te krijgen volgens. Dat klopt wel maar hoe zit het daar met banen?

Uiteraard gaat Linda bezwaar indienen tegen deze afwijzing en blijven zij oren en ogen openhouden om zo snel mogelijk als gezin herenigd te kunnen worden en haar ouders niet meer tot last te zijn. Ze is erg bang dat haar vader de situatie niet aankan en zal er alles aan doen om dit te voorkomen.

Inmiddels lopen de spanningen in het ouderlijk huis op, Linda heeft inmiddels zelf ook een te hoge bloeddruk, Demi wat problemen op school en het huwelijk staat bijzonder onder druk door het gescheiden wonen.

Deel twee van dit verhaal is hier te lezen.