In juni 2009 ben ik met mijn twee kinderen, drie tassen met kleren en een paar euro in mijn portemonnee gevlucht voor huiselijk geweld. Wij woonden in ons eigen huis in Spanje en konden terecht bij familie in België.
Toenemend geweld
Hieraan vooraf gingen jaren van aanhoudend psychisch en emotioneel geweld. De spanning liep zo op dat er politie en een ziekenwagen aan te pas kwamen. Ik besloot te vluchten om mijn kinderen en mijzelf in veiligheid te brengen tegen het toenemende geweld.
Nieuw leven in België
Hoewel ik nimmer uit Spanje heb willen vertrekken, accepteerde ik mijn omstandigheden om in België van scratch een nieuw leven op te bouwen met mijn kinderen, daarbij geholpen door het excellente sociale stelsel en de mogelijkheden voor werken en wonen, waarvan ik dacht dat die voor mij open stonden.
Wanneer je al je zekerheden kwijt raakt en afhankelijk wordt van de overheid gaat het na enige tijd dagen dat je van een autonoom iemand, die zich prima kan bedruipen, verwordt tot een afhankelijke van een lineair en patriarchaal systeem dat aan alle kanten hapert. Van een hard werkende ondernemer was ik verworden tot iemand die ziek en afhankelijk is, met een inkomen beneden de armoedegrens. Als je eenmaal in die omstandigheden verkeert, lijkt het alsof het systeem je aan alle kanten behulpzaam is om in die situatie te blijven.
Geen sociale woning
In België kreeg ik geen sociale woning toegewezen en ook in Nederland konden wij als Nederlanders niet terecht. Door mijn geringe bestedingsruimte lukte het ook niet op de particuliere markt. Bovendien ben ik gedeeltelijk arbeidsongeschikt en alleenstaande moeder met twee kinderen, wat niet helpt bij de beeldvorming van potentiële verhuurders.
Het resultaat was dat ik met mijn twee kinderen dik twee jaar thuisloos ben geweest. Hoewel ik steeds zelf voor een tijdelijke oplossing heb gezorgd, was het geen pretje om in een vochtig en veel te klein appartement te wonen en met 15 graden onder nul zonder verwarming te zitten. De kinderen zijn door de verhuizingen in twee jaar tijd vier keer van school veranderd.
Slachtoffer van het systeem
Ik kwam niet in aanmerking voor rechtshulp met betrekking tot mijn eigendommen in Spanje en de conflicten met mijn ex die sinds augustus 2010 woonachtig is in Nederland. Ik heb vele brieven geschreven aan allerlei instanties en politici. Hierop kreeg ik geen gehoor. Slechts een enkeling toonde belangstelling, maar niemand kon oplossingen bieden.
De sociale dienst liet mij in maart 2011 weten dat mijn kinderen en ik per oktober 2011 niet alleen thuisloos, maar ook dakloos zouden zijn. Niemand kon mij vertellen wat mij te wachten stond. De onzekerheden stapelden zich op en de hulpverlening schoot ernstig tekort. Sterker, ik heb van hulpverlening weinig gemerkt en heb mij meer dan eens opnieuw een slachtoffer gevoeld van de instanties waarvan ik dacht dat zij bedoeld waren om mensen zoals mij te helpen.
Terug naar Spanje
In augustus 2011 nam ik met de kinderen de beslissing terug te gaan naar ons huis in Spanje, dat door mijn ex was achtergelaten in verwaarloosde toestand en met flinke schulden, waaronder de niet meer betaalde hypotheek. De bank had inmiddels een procedure opgestart, waartegen ik, niet geïnformeerd en zonder juridische hulp, nooit bezwaar heb kunnen maken.
In september ben ik met mijn kinderen teruggegaan naar Spanje. Ik stond daar inmiddels te boek als een wantbetaler vanwege de door mijn ex gemaakte schulden, waardoor het zelfs moeilijk was de meest essentiële diensten te contracteren, zoals elektriciteit en telefoon.
Wij hebben bijna drie maanden zonder elektriciteit gezeten en in de winter 2011/2012 afgezien vanwege het vocht in het huis, een lekkend dak, tocht en het ontbreken van warm water in de keuken en adequate verwarming.
Wachten op de scheiding
In januari 2012 heb ik eindelijk juridische hulp toegewezen gekregen. Een aantal zaken kunnen echter nog steeds geen doorgang vinden, omdat eerst mijn echtscheidingsakte in Spanje gelegaliseerd moet worden, een proces dat nu al sinds februari 2012 in beslag neemt. De procedure over de hypotheek is in volle gang. Mijn advocaat kan alleen tijd rekken, maar ziet geen uitweg.
Hoewel ik beschik over verklaringen van het meldpunt voor huiselijk geweld en een arts, worden deze bij de beoordeling van mijn zaak niet in aanmerking genomen. Ook krijg ik in Spanje, net zoals in België, geen bijstand van de hulpverlening.
Terwijl de Europese Unie 100 miljoen Euro’s heeft toegezegd om de financiële sector te herkapitaliseren en de Spaanse banken hun directie met bonussen van miljoenen euro’s op pensioen sturen, staan mensen zoals ik er alleen voor. Ik vraag mij wel eens af wat er zou gebeuren als alle schulden zouden worden kwijtgescholden in plaats van proberen de financiële sector te redden, mensen die het duidelijk niet nodig hebben te voorzien van een exorbitante beloning en particulieren waar niets (meer) te halen valt achter laten zonder huis, maar met een hypotheekschuld die zij van zijn leven niet meer afbetaald krijgen (Spanje kent geen schuldsanering).
Financiële strop
Mijn arbeidsongeschiktheidsuitkering van 600 EUR per maand en de driemaandelijkse bijdrage van de Nederlandse kinderbijslag zijn niet toereikend om naast ons levensonderhoud een huur te betalen.
Voor degenen die zich afvragen waar de vader is in dit verhaal: mijn ex neemt geen initiatief voor een omgangsregeling met de kinderen en betaalt sinds ons vertrek naar Spanje 135 EUR per kind per maand alimentatie, terwijl 300 EUR per kind per maand was afgesproken. Daarover
loopt nu al een jaar een rechtszaak in België. In Spanje loopt een procedure voor zijn persoonlijk faillissement, terwijl hij in Nederland een goede baan heeft en een zeer respectabel salaris geniet.
Mijn kinderen en ik hebben na drie jaar overleven en schending van onze mensenrechten behoefte aan stabiliteit en een kans om ons leven opnieuw op poten te zetten en definitief een punt zetten achter de nasleep van het huiselijk geweld. Uiteraard niet wéér onder nieuwe en marginale omstandigheden. Ik ben afgebrand. Wij voelen ons bovendien op onze plek in ons thuis in Spanje en willen graag hier blijven.
Sanatorium voor mishandelde vrouwen
Het huis heeft een fantastische locatie in de natuur. Vóór onze vlucht uit Spanje in 2009 had ik het idee om aan huis een sanatorium te beginnen. Ik ben teruggegaan naar Spanje met het verlangen dit te realiseren, met als doelgroep mishandelde vrouwen en hun kinderen. Ik ben als ervaringsdeskundige met een flinke portie persoonlijke ontwikkeling, als geen ander op de hoogte op dit gebied én van de schrijnende aanvullende problematiek waarmee je te maken krijgt als je het lef hebt te kiezen voor de veiligheid van jezelf en je kinderen.
In Spanje heb ik al contact met diverse professionals die hun medewerking hebben aangeboden. Aan de planning en de ontwerpen voor de aanpassing en uitbreiding van mijn woning tot een accommodatie geschikt voor acht tot twaalf mensen, wordt al belangeloos gewerkt door het fantastische team van Earthship Spain. Aan de realisatie hiervan gaat echter aandacht voor mijn persoonlijke situatie vooraf.
Ongekend , de problemen waarmee je geconfronteerd wordt . Tellen mensenlevens nog wel ?
Mijn zus heeft 25 jaar in Zweden gewoond . Zij wil nu terugkeren naar Nederland , maar is in financiële zin in zodanige doen dat zij “hulp” in Nederland nodig heeft om weer “van de grond” te komen . Ik probeer nu de nodige info te vergaren die hierbij kan helpen . Vandaar mijn reactie .
Beste Henk,
Een direct antwoord per e-mail lukt helaas niet.
Het is niet eenvoudig om terug te keren maar het is momenteel voor vele Nederlanders in financiële nood ook niet eenvoudig om een woning te vinden zonder werk of uitkering. Ook deze groep komt er alleen met hulp van de omgeving. Als je zo lang bent weggeweest is het vaak alleen familie die hier de eerste hulp kan bieden.
Ergens inwonen is de eerste stap. Inschrijven bij de gemeente op dit adres en van hieruit uitkering aanvragen, overal inschrijven voor een woning in sociale sector en heel veel energie steken in het zoeken naar geschikte woonruimte. Ik heb geprobeerd een terugkeerhuis op te richten maar krijg de financiële steun niet rond helaas.
Omdat iedere situatie anders is vind ik het moeilijk om passend advies te geven op basis van de informatie die ik nu heb. Heeft uw zus bv gewerkt in Zweden en daar uitkeringsrechten opgebouwd, woont ze in een koop of huurhuis. Waar komt ze vandaan in NL etc. In de Randstad zijn de wachtlijsten enorm hoog maar in Noordelijke provincies en Zeeland is het makkelijker.
Als u het stap voor stap artikel doorloopt komen er vast wat linkjes boven die in haar specifieke geval nuttig zijn. Mochten er gerichte vragen ontstaan dan bent u welkom deze te stellen via de site. Er zijn zoveel mensen in dezelfde situatie en elkaar helpen met kennis en ervaring kan een groot verschil maken. Stap 1. Verwacht niets van de staat en zie het als een nieuw avontuur. Het badwater warmt vanzelf weer op als ze erin stapt. Vaak hebben mensen de verwachting weer in het oude, vertrouwde warme bad terug te keren en voelen zich erg gefrustreerd en onbegrepen. Pas de verwachting aan dan verloopt het allemaal wat prettiger.
Ik hoop u een klein beetje op weg geholpen te hebben en blijf graag op de hoogte. Wellicht kan ik in een later stadium nog iets betekenen of iemand uit mijn netwerk.
Hartelijke groet,
Cindy Wilmink
ik heb vandaag gemerkt dat je met je kinderen onder brug mag liggen in nederland, lig in scheiding en moet terug naar nederland, echter kan in pas iets regelen als ik weer sta ingeschreven, sta je eerste als kandidaat voor woning helpen ze je niet zelfs niet als er iemand garant staat voor de huur, voel me genaaid door nederland.
geachte redactie,
mijn naam is Gerard Laurens van Graafeiland, BSN 0611 12 847,
wij zijn een Nederlandse familie, momenteel woonachtig in Egypte,
mijn oudste zoon heet dringend medische hulp in Nederland nodig, hij heeft en Deep Vain Trombosis in
zijn rechter onderbeen met Gangrene verschijnselen, de medische hulp in Egypte is niet toereikend,
tot op heden geen verbetering,
om in Nederland een zorgverzekering te kunnen afsluiten moeten we een woonadres hebben,
om dit te verkrijgen ben ik al twee jaar aan het proberen, met alle regels schier onmogelijk,
hoe kan ik mijn zoon in Nederland in het ziekenhuis krijgen,
hoop dat er via deze site een oplossing gevonden kan worden, ik ben radeloos en bang voor mijn
zoons leven, de Trombosis is levensdreigend,
alstublieft heeft u een oplossing voor mijn probleem,
met vriendelijke groet,
Gerard Laurens
Hi Gerard, Wat een vervelende situatie voor u beiden. Uit jouw verhaal begrijp ik niet of jullie wel of niet willen niet als gezin in Nederland willen vestigen en hoe oud jullie zoon is. Ik zou graag met je meedenken maar moet eerlijk zijn dat ik dus ook niet in Nederland woon momenteel. Groet, Bon
Bon,
bedankt voor je reactie, elke hulp is welkom, ik wil terug met mijn beide zoons voorlopig , mijn vrouw en dochter komen dan later wel, maar eerst mijn zoons, voor de medische hulp die ze dringend nodig hebben, de jongens zijn 24 en 25 jaar oud, in Nederland is de medische hulp aanwezig die we zoeken, ik blijf hopen op een oplossing, als deze maar niet te laat komt,
groeten Gerard Laurens
Hoi Cindy,
Is er nog wat van terecht gekomen? Is je proyect tot stand gebracht?
Met vriendelijke groeten,
Ana (ook iemand uit Spanje)