Ik sta voor het grote bord te kijken als het meisje achter de balie me vraagt wat ik wil eten. Uit de keuken achter haar ruik ik de curry’s, de peper en hoor ik de Thaise kok in het Thais vragen hoe je iets vertaald naar het Nederlands. Ik voel een steek in m’n maag, maar negeer het.

Opeens herinner ik mijn andere leven

Als ik even later mijn noodlesoep voor me heb staan en diep ademhaal krijg ik een brok in mijn keel. Het is niet de peper die mijn ogen doet tranen, het is het beeld dat ik opeens voor me zie. Opeens zie ik mezelf dezelfde noodlesoep bestellen bij de mevrouw een huizenblok verderop. In haar voortuin staat ze altijd, elke dag en lacht me vriendelijk toe. Hier bestel ik noodlesoep en moet elk extra ingrediënt apart toe laten voegen. Boven mijn hoofd hangt een halfvergaan doek, het rafelige gedeelte bij elkaar gehouden wordt door een touwtje dat ook zijn beste tijd gezien heeft. Ze laat mijn kinderen spelen met de kittens van haar kat, terwijl we ijsblokjes in plastic bekers doen om water te drinken. We eten de noodles aan gammele tafels die met kleine kinderen erbij nog erger rammelt. Af en toe valt er een beker water om, maar ze roept altijd dat het niet uitmaakt. De fan waait het wel weer droog. De chaos die we met drie kinderen achterlaten is niet normaal, maar we betalen en bedanken haar vriendelijk voor we weer de hete zon instappen, op weg naar werk of huis.

Wat trickert je herinneringen?

Ik schrik weer terug in het leven dat ik nu heb en neem, nog steeds met die brok in mijn keel, mijn eerste hap. Ik denk erover na dat ik, toen ik daar leefde, nooit bedacht had dat dit de dingen zijn die ik zou gaan missen. Dat deze herinneringen ervoor zouden zorgen dat ik mijn oude leven mis.

Voor we teruggingen naar Nederland had ik er wel over nagedacht wat ik zou gaan missen. Mijn vrienden, het weer, de mensen in mijn buurt. Maar dat het horen van Thais, het ruiken van eten en het voelen van warm weer, hele kleine dingen mijn herinneringen zouden oproepen, daar had ik minder over gedacht.

Als je aan het nadenken bent over je terugkeer ben je misschien net als ik…nadenkend over alle grote dingen die je gaat missen, maar niet over hóe je opeens overvallen kan worden door al die herinneringen op onverwachte momenten. Gewoon als je iets ruikt, hoort of ziet.

Soms zou ik willen dat ik dat wist of in ieder geval dat me minder overvallen voel als het me gebeurt.